Με τον Πέτρο μεγαλώσαμε μαζί. Στο ίδιο θρανίο, με τα ίδια όνειρα. Πριν λίγες μέρες ήρθε από τη Νέα Υόρκη στη Ζάκυνθο, όπου εγώ ξόδευα τις καλοκαιρινές μου διακοπές, για να παίξει με τον Γάλλο πιανίστα Jean – Michel Pilc στο λόφο του Στράνη. Κάθε φορά που βρίσκω την ευκαιρία να τον ακούσω, το κάνω. Είμαι περήφανη για την πορεία του και χαρούμενη που είμαι φίλη του. Ο Πέτρος Κλαμπάνης παίζει κοντραμπάσο, αυτό το μεγάλο έγχορδο όργανο που κάποτε μια υπάλληλος ενός αεροδρομίου το πέρασε για ‘μεγάλο τσέλο’ (!). Δεν έπαιζε πάντα κοντραμπάσο, εγώ πιανίστα τον γνώρισα. Αλλά κατάφερνε με ευκολία ό,τι όργανο έπιανε στα χέρια του. Και εκεί που νόμιζα πως στον περίγυρό μου μόνο εγώ ήμουν η τρελή με τη μουσική, βρήκα, ευτυχώς, κάποιον που είχε μεγαλύτερη τρέλα.
Μεγαλώνοντας στην επαρχία δεν έχεις και πολλές επιλογές. Αλλά είμασταν τυχεροί γιατί φτιάξαμε μια παρέα πέντε ατόμων που είχαμε την ίδια ανάγκη για γνώση και εξέλιξη και έτσι βοηθούσε ο ένας τον άλλον να εξερευνήσει τον εαυτό του και να ωριμάσει. Θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις μας γύρω από τη μουσική, τον κόσμο, τα μαθηματικά. Τα σπασικλάκια του σχολείου. Όταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ του ’97 πήγαμε σε μια συναυλία που έπαιζε ο Γιώτης ο Κιορτσόγλου, ο Πέτρος γύρισε και μου είπε: «Θέλω να πάρω ένα μπάσο». Ήταν η εποχή που ακούγαμε Pink Floyd, Jethro Tull, Red Hot Chili Peppers, Rage against the machine, Prodigy κτλ. Ροκ δηλαδή κατά βάση. Είχαμε φτιάξει και ένα συγκροτηματάκι (τους Pulsars) και παίζαμε από δω και από κει. Μετά από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια του ένα CD του Jaco Pastorius και από τότε κόλλησε πολύ άσχημα με το μπάσο.
Το ’99 ήρθαμε φοιτητές στην Αθήνα, όλοι μας σε κάποιο πανεπιστημιακό τμήμα, εκεί στην περιοχή του Ζωγράφου. Ο Πέτρος είχε περάσει στο τμήμα των ναυπηγών του πολυτεχνείου. Γρήγορα όμως τα παράτησε και αφοσιώθηκε στη μουσική ολοκληρωτικά. Τόσο ολοκληρωτικά που εγώ συχνά αμφισβητούσα την αγάπη μου για τη μουσική, καθώς και εγώ τότε σπούδαζα στο τμήμα της μουσικολογίας. Βγαίναμε με την παρέα και ο Πέτρος προτιμούσε να μελετά μπάσο. Τότε ήδη είχε αρχίσει εντατικά μαθήματα ηλεκτρικού μπάσου με τον Κιουρτσόγλου στο ωδείο του Νάκα. Είχε δώσει και κατατακτήριες και σπούδαζε και στην μουσικολογία παράλληλα. Μετά γράφτηκε στο Ατενέουμ και άρχισε μαθήματα κοντραμπάσου. Είχε γίνει πια ένας κανονικός τζαζίστας και έπαιζε σε πολλά τζαζ στέκια της Αθήνας. Τα όνειρά του για τη μουσική τον οδήγησαν στο να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στην Ολλανδία που έμεινε μερικά χρόνια σπουδάζοντας στο κονσερβατόριο του Άμστερνταμ. Εκεί άρχισε να γνωρίζεται με μουσικούς από διάφορα μέρη του κόσμου και κατόπιν να κάνει συναυλίες σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Και μετά ήρθε η Αμερική.
Μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να πας στην Αμερική, είναι όμως αρκετά δύσκολο να μείνεις. Και πόσο μάλλον στην Νέα Υόρκη. Ο Πέτρος ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες και τα κατάφερε. Με τη βίζα του καλλιτέχνη, είναι πια μόνιμος κάτοικος της Νέας Υόρκης και έχει τη χαρά να παίζει με μουσικούς που θαυμάζει, αλλά και αυτοί έχουν τη χαρά να παίζουν μαζί του (όπως οι σπουδαίοι μουσικοί : Ari Hoenig, Greg Osby και Jean-Michel Pilc).
Ο Πέτρος δεν είναι απλώς ένας πολύ καλός κοντραμπασίστας της τζαζ. Είναι μια πολύπλευρη μουσική προσωπικότητα. Τα μουσικά του ερεθίσματα είναι ποικίλα και μπορεί κανείς να αναγνωρίσει αναφορές σε δημιουργούς που τον έχουν επηρεάσει όπως είναι οι Ara Dinkjan, Brad Mehldau και Astor Piazzola. Παίζει, πειραματίζεται, συνθέτει. Στις συναυλίες που παρουσιάζει τα δικά του έργα, συνοδευόμενα από πολύ ενδιαφέρουσες jazz standards διασκευές αλλά και άλλες που φτάνουν μέχρι και την ελληνική παραδοσιακή μουσική, πειραματίζεται τόσο στην αρμονία, τη φόρμα και τον ρυθμό, όσο και στις τεχνικές παιξίματος. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής του είναι τα «στρώματα» (layers), των μελωδικών γραμμών που στην ζωντανή εκτέλεση επιτυγχάνεται με την βοήθεια πεταλιών μέσω των οποίων ηχογραφεί τις μελωδίες επί σκηνής (real time) και τις αναπαράγει, ενώ από πάνω παίζει άλλες μελωδικές γραμμές. Πολύ συχνά το κοντραμπάσο δεν το μεταχειρίζεται με τον παραδοσιακό τρόπο (με τα δάχτυλα ή με το δοξάρι) καθώς μπορεί με ευκολία να το μετατρέπει σε κρουστό όργανο παίζοντας πολύπλοκους ρυθμούς στις ξύλινες επιφάνειες του οργάνου. Πολύ όμορφες είναι και οι στιγμές που κάνει σκατ με τη φωνή του παράλληλα και με μεγάλη ακρίβεια πάνω στις μελωδίες που παίζει. Αυτό όμως που με συγκινεί περισσότερο είναι πως μέσα από μια αρκετά δεξιοτεχνική προσέγγιση, καταφέρνει να διατηρεί το συναίσθημα ακέραιο.
Το βράδυ στο λόφο του Στράνη που έπαιξε μαζί με τον πιανίστα Jean Michel Pilc, ήταν εξαιρετικό, όπως και οι περισσότερες συναυλίες του Πέτρου που έχω παρακολουθήσει. Αλλά το συγκεκριμένο μέρος έχει μια άλλη μαγεία. Έχει μια αύρα που αποπνέει ποίηση. Ο κόσμος που βρέθηκε εκεί εκτίμησε τον μουσικό διάλογο τον δύο παικτών και τήρησε απόλυτη ησυχία. Το δροσερό αεράκι που άρχιζε να μαρτυρά την αρχή του Φθινοπώρου, ήταν το μόνο που συνόδευε τους ήχους του πιάνου και του κοντραμπάσου. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι.
