Ο πιο ευφιής άνθρωπος του 20ου αιώνα σύμφωνα με τον Αντρέ Μπρετόν
Μεγάλοι Ζωγράφοι του 20ου αιώνα
Marcel Duchamp
Φορούσε πάντα ενα ροζ πουκάμισο με λεπτές πράσινες ρίγες. Κάπνιζε πούρα Αβάνας αδειαλέιπτως . Εβγαινε εξω λίγο. Εβλεπε λίγους φίλους και δεν πήγαινε συχνά στις εκθέσεις και τα μουσεία. Γεννηθηκε στις 28 ιουλίου του 1887 στη Γαλλια , στο Blainville ,και πέθανε στο ατελιέ του στο Neuilly , εξω απο το Παρίσι, την 1η Οκτωβρίου του 1968.
Μιλά ήρεμα , πάντα προσεκτικά καί έκπέμπει μια γοητεία απο όσα έκανε αλλά και απο όσα δεν εκανε.
Δεν υπάρχει Λύση επειδή δεν υπάρχει Πρόβλημα
Μονα Λίζα Μεγάλοι Ζωγράφοι – Marcel Duchamp
Μανιώδης σκακιστής , εφευρέτης , είχε μια εμμονή με το Σκάκι και την Τύχη , τη ρουλέτα , πίστευε οτι τα δύο αυτά , αντιφατικά απο τη φύση τους παιγνίδια , μπορούσαν να συνδιαστούν και το 1924 εφταξε ενα παιχνίδι που τα συνδύαζε και τα δύο , την απόλυτη στρατηγική με την απόλυτη τύχη.
Κυβισμός – Παίκτες Σκακιου
Υπήρξα τυχερός . Επειδή ουσιαστικά δεν δούλεψα ποτέ για να ζήσω. θεωρώ τη δουλεία για το Ζήν κάπως ηλίθιο πράγμα , απο την οικονομική σκοπιά. Ελπίζω πως μια μέρα θα είμαστε σε θέση να ζούμε χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να δουλέψουμε. Ευχαριστώ την τύχη μου που τα καταφερα χωρις να γίνω μουσκεμα. Κατάλαβα σε κάποια στιγμή οτι δεν ήταν απαραιτητο να φροντίσει τη ζωή του με παραπανίσια βάρη , με αυτό που λέμε συζυγο, εξοχικό σπίτι , αυτοκίνητο. Το κατάλαβα αρκετά νωρίς. Θεωρώ λοιπόν τον ευατό μου πολύ ευτυχή. Ποτέ δεν είχα κάποια σοβαρή ασθένεια, μελαγχολία ή νευρασθένεια. Η ζωγραφική δεν ηταν μια διέξοδος για μένα , δεν είχα πιεστική ανάγκη να εκφραστώ, ποτέ δεν είχα αυτο το είδος ανάγκης – να σχεδιάζω πρωι μεσημέρι βράδυ. Δεν έχω μετανοιώσει για τίποτε.
Εζησε σε μια εποχή ενδιαφέρουσα, στην Μονμάρτη ήταν ολα μποέμ, ζωγράφοι όπως Ματις ,Μπρακ , Πικάσο, Metzinger, Gleizes, Leger , ζούσαν εκει , λογοτέχνες όπως ο Απολινερ , Πικαμπία, Μαξ ζακομπ όλοι γυρνούσαν σπειροειδώς στα καφέ και στα μπιλιάρδα την εποχή που γεννήθηκε ο Κυβισμός και ήταν trendy ο Φωβισμός και ο Γερμανικός Εξπρεσιονισμός.
Δεν υπήρχαν προγράμματα η εδραιωμένα σχέδια μέσα μου . Ούτε καν ρωτούσα τον ευατό μου αν έπρεπε να πουλήσω τους πινακές μου η οχι. Δεν υπήρχε θεωρητικό υπόστρωμα. Ηταν ολα Μποέμ. Πουλησα 2 πινακες ζωγραφικής στη Salon des Indepedants το 1909 απο τους οποίους ο ενας ήταν ενα μικρό τοπίο του Saint Cloud που το πούλησα 100 φράγκα… Γοητεύτηκα . Ηταν εκπληκτικό. “Χωρίς Κόλπα” . Ακόμα δεν ξέρω ποιος το αγόρασε. Επίσης πουλησα ενα σχέδιο γυμνού στην Ισιδώρα Ντάνκαν , χωρίς να τη γνωρίζω. Αργότερα προσπάθησα να βρώ πάλι τον πίνακα. Μού είπε οτι είχε αγοράσει τον πίνακα ζωγραφικής , για δώρο χριστουγεννιάτικο σε κάποιο φίλο της. Δεν ξέρω τι απέγινε.
Ζωγράφοι
σαν τον Marcel Duchamp , ζωγράφοι ανήσυχοι , που αποροφήθηκαν μεσα στη σκέψη για την τέχνη τους, πειραματίζονται , ανταλλάσουν έρευνες, ανησυχίες, ανακαλύψεις, έχουνε φιλίες, επιθυμία για ελευθερία, παρακολουθούν ρεύματα, ιδέες, διαβάζουν . Οταν ρωτήθηκε τι είναι αυτό , το συναίσθημα που τον ωθούσε εκείνη την εποχή. Απάντησε:
Μια υπέροχη περιεργεια
