Νίκος Γκαλης , μια σιωπηλή , ηρεμη δύναμη
Νικος Γκαλης
Σε αυτό τον άνθρωπο , στην αρχαίοτητα στην αρχαία ελλάδα είχαν μια ειδική λέξη , ημίθεος , δηλαδη ενα πλάσμα κάτι ανάμεσα στον άνθρωπο και στο θεο , στη Ρωμαικη περίοδο είχαν τη λέξη ζωντανος θεος για να δείξουν , με αυτον τον τρόπο ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου στην εφήμερη ζωή , σε αυτό το φωτείνο διάστημα ανάμεσα σε 2 σκοτεινές Αβύσους , ανάμεσα όπως λέει και ο Καζαντάκης στη Μήτρα και στο Μνήμα , και ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Αθανασία.
Είναι μερικοί άνθρωποι που έχουν κάτι παραπάνω , κάτι που αλλάζει την σκέψη , τη μεταμορφώνει , ενα υλικό ονείρων , κάτι αδιαμφισβήτητο και βαθειά εγωιστικό , κάτι τόσο εγωιστικό που όλα συνωμωτούν σε αυτό το μονιστικό μυαλό , συνωμωτούν για να πετύχει οτι θέλει αυτός ο ΝΟΥΣ , που όταν ακολουθήσει και συνηθως ακολουθεί το ΣΩΜΑ και η ΚΑΡΔΙΑ , συνταιριαζονται , και τότε εμφανίζονται στις εποχές ανθρωποι σαν τον ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ.
Είναι ο ανθρωπος που δημιούργησε μια βιομηχανία αθλητική , εδωσε δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους ( αθλητές , προπονητές ,κατασκευαστές γηπέδων, διαφημιστικές εταιρείες, κ.λ.π) αλλά κυρίως έδωσε νόημα και ελπίδα σε νέους ανθρώπους και ανοιξε το δρόμο , τον εκανε απο δυσβατο μονοπάτι , μια Λεωφορο, που έδωσε αιγλη , δοξα , τιμή και πλούτο μέσω του ΜΠΑΣΚΕΤ σε μια χώρα και τους ανθρώπους της και δημιούργησε μέχρι τώρα 3 γενειές καλαθοσφαιριστών που συνέχισαν το έργο του και τις επιτυχίες .
Ητανε τιμή μου που τον είχα δει ζωντανα να παίζει μπάσκετ , τον θυμάμαι χαρακτηριστικά , αφοσιωμένο στις σκέψεις του , στην τελετουργία του , στον εσώτερο ευατό να προσπάθει και να κάνει πραγματικότητα αυτά που ονειρευόταν την ωρα που έπαιζε. Στη λογοτεχνία υπάρχει ενα είδος συγγραφής που λέγεται “αυτόματη γραφή” και ο συγγραφέας είναι σαν υπνωτισμενος και καθοδηγούμενος απο κάπου και λέξεις και προτάσεις αρχίζουν να έρχονται στο μυαλό του απο μια θεικη εμπνευση και εκεινος είναι απλά ο γραφιάς μιας Δύναμης απο Κάπου και απλά υπακούει. Αυτό μου θύμιζε Ο Γκάλης
Δεν θέλω να μιλήσω για το ποιός εφταιγε που ο Νίκος Γκάλης δεν έιχε τιμηθεί όπως έπρεπε και όπως του άξιζε μέχρι τώρα αλλά ποτέ δεν ειναι αργά … Η αχαριστία εξάλλου παράγωγο προϊον ανθρώπων που οι ζωές τους είναι άδειες και αν μιλήσουμε γιαυτούς με ονόματα και στοιχειά θα τις γεμίσουμε και θα φουσκώσει το ηδη αλλαζονικό και υπερφίαλο μυαλό τους γιατό θα τους αφήσω , εκει που τους αξίζει. Στην Αφάνεια. Η ιστορία δεν γράφεται μονο απο τους Νικητές , γράφεται πρώτα απο όλα στη καρδια των ανθρώπων που εζησαν αυτές τις μαγικές στιγμές της ιστοριάς του ελληνικού μπάσκετ του 1987 που οσοι της έζησαν , δεν μπορούν να τις ξεχάσουν. Είναι σαν να εγινε επανάσταση και βγήκε ο λαός στους δρόμους , γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό , και όλο το βράδυ , μεχρι το πρωι γυρναγε τους δρόμους ενωμένος και δυνατός και φώναζε και χαίρονταν και ζούσε.
Ο ΓΚΑΛΗΣ ηταν σιωπηλός , δεν αναφωνούσε, δεν διαπληκτιζόταν ευκολα, δεν επιδιωκε την επιδοκιμασία των άλλων , δεν εξαντλούσε το νευρικό του ρευστό με απογοήτευση και θυμό . Ειχε μια απλή , παγκόσμια στρατηγική.
ΑΦΗΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑΥΤΟΝ
