γράφει ο
Χρήστος Εμμανουηλίδης
c.emmanouilidis@gmail.com
Τα πρόγραμματα, το λογισμικό, «ζουν» μέσα σε υπολογιστές.
Άλλωστε τα προγράμματα που όλοι δουλεύουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σειρά από σύνθετες εντολές που εκτελούνται εντός κλειστών ηλεκτρονικών κυκλωμάτων. Άρα για να μπορέσουν να αξιοποιηθούν σωστά, απαιτείται καλός ηλεκτρονικός εξοπλισμός (Hardware) ώστε η επεξεργασία και η εκτέλεση των εντολών αυτών να επιτυγχάνεται με το καλύτερο τρόπο.
Σύνθετα προγράμματα φιλοξενούνται (hosting) σε υπολογιστές (μέρος του Hardware) με υψηλή επεξεργαστική ισχύ και ιδιαίτερα δικτυακά χαρακτηριστικά, που λέγονται διακομιστές (servers) καθώς παρέχουν απαντήσεις σε σύνθετα ερωτήματα μέσω της ιδιαίτερης επεξεργαστικής τους ισχύος. Ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός αυτών των μηχανημάτων είναι αρκετά σύνθετος και απαιτεί αντίστοιχα προγράμματα που θα το αξιοποιήσουν.
Το καιρό του διαδικτύου (Internet) τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα. Αφού πλέον οι υπολογιστές επικοινωνούν μεταξύ τους, τα προγράμματα μπορούν θεωρητικά να αξιοποιήσουν πόρους από περισσότερους του ενός διακομιστή (server) και ανταποκρίνονται γρηγορότερα σε περισσοτέρες εντολές μας.
Άρα πολύ γρήγορα κάποιος μπορεί να συμπεράνει ότι από το πρόγραμμα ενός υπολογιστή, μπορούμε να συνθέσουμε πρόγραμματα πολλών υπολογιστών. Προγράμματα που μέρη αυτών φιλοξενούνται σε διαφορετικούς διακομιστές και που ολοκληρώνονται μέσα από τη σύνδεση των διακομιστών, δημιουργώντας μεγάλες υπολογιστικές συστάδες.
Ένας τυπικός τομέας εφαρμογής μεγάλων υπολογιστικών συστάδων είναι ο Τραπεζικός. Ο τραπεζικός κλάδος ενέταξε πολύ γρήγορα τους υπολογιστές στην καθημερινότητά τους, διότι τόσο ο όγκος των δεδομένων, όσο και οι συναλλακτικές διαδικασίες απαιτούσαν την ‘τυπικότητα’ υλοποίησης και την επεξεργαστική ισχύ των Η/Υ.
Για το σκοπό αυτό, οι τράπεζες και όλες οι άλλες επιχειρήσεις διαμόρφωναν ειδικούς χώρους, γνωστά και ως Computer Rooms που εγκαθιστούσαν διακομιστές και ενεργό τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό (καλώδια, δρομολογητές, εναλλάκτες κλπ.) για να φιλοξενήσουν τους διακομιστές. Λόγω του απομακρυσμένου τρόπου λειτουργίας τους δε, πολλά τέτοια Computer Rooms συνέθεταν μεγάλες Υπολογιστικές Φάρμες (Computer Farms) που επικοινωνήσουν μαζί τους συνδέοντας υποκαταστήματα, ανθρώπους, διαδικασίες και δεδομένα.
Η συντήρηση, αναβάθμιση και διαχείριση των μονάδων αυτών, η ασφάλεια των πληροφοριών, η διαθεσιμότητα και η αποκρισιμότητα των συστημάτων και των δικτύων γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκες. Εταιρίες που υλοποιούσαν τέτοιες δομές άρχισαν να αναπτύσσονται και να δημιουργούνται Data Centers. Οι τράπεζες και άλλες εταιρίες άρχισαν να μεταφέρουν κάποιες από τις δευτερεύσουσες λειτουργίες των λογισμικού σε Data Centers, ώστε να μείωσουν τις καθημερινές απαιτήσεις διαχείρισης.
Η πρακτική αυτή, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των ταχυτήτων μετάδοσης των δεδομένων/ευρυζωνικότητα (internet bandwidth) οδήγησε στην εποχή του … υπολογιστικού νέφους, του Cloud. Πλέον, όλο και περισσότερο, τα λογισμικά φιλοξενούνται και επιμερίζουν την υπολογιστή τους ισχύ σε διάφορα μηχανήματα που βρίσκονται σε διαφορετικά Data Centers, σε διαφορετικά κράτη και μέρη και που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ως ένα ομοιογενές σύστημα, παρέχοντας στο χρήστη άμεσα αποκρισιμότητα και κυρίως μειώνοντας σημαντικά το κόστος των υποδομών, υλισμικού και δικτύου.
Το Cloud είναι στη γή! Και μέρος του ο κάθε υπολογιστής!
